The Beau Hunks Saxophone Quartet met nieuwe plaat: Styles and Chuckles

Beau Hunks Saxophone Quartet met nieuwe plaat: Styles and Chuckles (Nederlands) - New record by the Beau Hunks Saxophone Quartet: Styles and Chuckles ( English)

De saxofoon in zijn puurste vorm .....
THE BEAU HUNKS SAXOPHONE QUARTET met nieuwe plaat: STYLES AND CHUCKLES
Hans Koert

Onlangs verscheen het vijfde album van het Beau Hunks Saxophone Quartet, getiteld Styles and Chuckles. De Beau Hunks zijn een welbekend retro-orkest, dat jaren geleden een aantal schitterende albums uitgebracht heeft - de laatste jaren leek het echter wat stil geworden ............

The Beau Hunks in het Odeon Theater, Amsterdam - januari 1992 ( foto: Evelien Schoondergang)

Het begon allemaal met de muziek van Laurel en Hardy. Begin jaren negentig begon een groep enthusiaste muzikanten de filmmuziek van LeRoy Shields van de Stan Laurel en Oliver Hardy films uit te ontrafelen, met als doel de muziek te presenteren op de dag dat Olivier Hardy, de Dikke, 100 jaar zou zijn geworden. In januari 1992 maakten de Beau Hunks, zoals ze zich noemden naar één van de beroemdste films van het komische duo, hun debuut tijdens een concert in het Amsterdamse Tuschinski Theater. Het optreden werd een daverend succes en in die zomer werd de muziek opgenomen en uitgebracht. Hun eerste album met de Original Laurel & Hardy music was geboren en de muziek van Laurel en Hardy werd, dankzij de mannen van het eerste uur Gert-Jan Blom, Ton Van Bergeyk en Piet Schreuders ( en natuurlijk tientallen anderen - je moet nooit geen lijstjes willen maken, ....), weer helemaal hip!
Het zou de eerste in een lange succesvolle reeks worden. Er volgden nog een paar platen met composities of pakkende thema's of effecten van LeRoy Shield, totdat elke noot uit het omvangrijke film oeuvre van Laurel en Hardy opnieuw gespeeld leek te zijn. Er werden nieuwe bronnen aangeboord en nieuwe projecten opgezet, zoals: de muziek van de Little Rascals, waarbij LeRoy Shields vaak dezelfde thema’s gebruikte, de Ferde Grofé symfonisch jazz stukken; de Edward MacDowell's Woodland Sketches, de Raymond Scott Kodachrome composities en de muziek van zijn Wooden Indians en de her-opvoeringen van de beroemde Paul Whiteman Saxophone Soctette opnamen, dat uiteindelijk resulteerde in een paar succesvolle concerten en een plaatopname met Al Gallodoro, de toen 87 jaar oude, maar nog steeds virtuose, saxofonist uit Whiteman's orkest. In maart 2000 mocht ik het Beau Hunks Saxophone Soctette zien en horen optreden in het Chassé Theater in Breda - een concert, waaraan ik nog steeds met bewondering terugdenk. In 2004 werd nog een plaat uitgebracht met het Bo Van Der Hunk Quintette ( what's in a name?) die de muziek en muzikale effecten verzorgde bij het hoorspel Het Bureau, uitgezonden n.a.v. de serie succesvolle boeken van J. J. Voskuil. Daarna leek het stil te worden rond de Beau Hunks dat, door zijn omvang moeilijk bij elkaar te krijgen leek ( en bovendien onbetaalbaar voor kleine podia), tot ......... de jongste telg van dit succesvolle concept, het levenslicht zag: The Beau Hunks Saxophone Quartet: Styles and Chuckles.

The Beau Hunks Saxophone Quartet: v.l.n.r.: Sebastian Ohm - Robert Veen - Ronald Jansen Heijtmajer en Leo van Oostrom ( foto: José van der Kieft)

In het bijbehorende boekje legt Robert Veen uit, dat er sprake is van de vijfde Beau Hunks "Saxophone" cd, gewijd aan de saxofoon, de uitvinding van Adolphe Sax. Robert Veen, die zelf alle soorten saxofoons bespeelt ( hij heeft thuis een grote verzameling) is op deze plaat alleen op tenorsax te horen. Leo Van Oostrom speelt sopraan- en altsax; Ronald Jansen Heijtmajer is eveneens te horen op de altsax en Sebastian Ohm bespeelt de grote baritonsaxofoon. Als je de lijst met nummers bekijkt, dan lijkt het op het eerste gezicht een ratjetoe van muzikale stijlen - van een 19de-eeuwse Morris Dance (gecomponeerd door Edward German) tot de uit de jaren zestig stammende Franse chanson Les Champs Elysées van Joe Dassin, hier beter bekend als Oh Waterlooplein. De Het eerste woord van de titel van de plaat lijkt hiernaar te verwijzen. Dit Beau Hunks Saxophone kwartet bevat, in tegenstelling tot de eerdere Saxophone Soctette opnamen, geen ritmesectie, net als, overigens, de legendarische Six Brown Brothers ( of de Brown Brother's Saxophone Quintette, haar voorganger uit 1911). Het nummer dat dit album haar titel gaf, zij het enigszins aangepast, Smiles and Chuckles ( a Jazz Rag in One-Step tempo) werd oorspronkelijk door deze Six Brown Brothers in mei 1917 op een Victor plaat gezet, net als de Pussyfoot March van een jaar eerder. Dit laatste nummer hoor je niet vaak en het was Ton van Bergeyk, die nu de gitaar bespeelt bij de Dutch Swing College, die het nummer uit de mottenballen haalde eind jaren zeventig voor zijn Kicking Mule lp The Masters of the Ragtime Guitar.

The Six Brown Brothers ( ca. 1910s) met hun vrolijke clownsmutsen, nu, dankzij Bumba, weer populair bij de allerjongsten.
Deze Six Brown Brothers zijn te vinden op een Archeophone plaat ( Six Brown Brothers - Those Moaning Saxophones) (Arch 6002) en was één van de meest legendarische saxofoongroepen die in de eerste decenia van de twintigste eeuw zorgden voor de zgn. saxophone craze ( = de saxofoonhype). Het dankt haar bekendheid vooral aan het feit dat ze de enige saxofoonband was, die in de eerste twee decennia grammofoonplaten maakte. In het sextet waren louter saxofoons aanwezig, van de altsax ( sopraan vreemd genoeg niet) tot de monsterlijke bassax. Wat jammer dat Robert Veen zijn bassax, die hij wel bespeelt in de Delirium Tremolo, een trio dat binnenkort daar mee een plaat zal uitbrengen ( het zou mooi zijn die hier te kunnen bespreken!), niet uit zijn verzameling gehaald heeft. Speelde Harry Flink niet de bassax in de oorspronkelijke uitvoeringen, Robert?

The Six Brown Brothers (ca. 1921)
Zoals ik al eerder meldde lijken de nummers weinig samenhang te hebben. Zo opent de plaat met een saxofoonkwartet versie van Waltz For Debby, oorspronkelijk op de plaat gezet door beboppianist Bill Evans, een versie die niet zou misstaan in de tracklist van een Anachronic Jazzband-plaat. Het merendeel van de nummers zijn vaudeville en novelty tunes, maar ook Nederlandse nummers, zoals de Amsterdam Suite, een medley van populaire Amsterdamse smartlappen, gearrangeerd door Sebastian Ohm, zoals Aan de voet van die mooie Wester, De Kees Manders compositie Amsterdam Huilt, het eerder aangehaalde nummer Oh Waterlooplein en de Cor Steijn compositie Als op het Leidscheplein de lichtjes weer eens branden gaan). En wat te denken van de smartlap Veel mooier dan het mooiste schilderij op het eind van de oorlog gespeeld door de Ramblers (1944) en gezongen door Eddy Christiani (1944) en Willy Alberti (1946)? Vem kann segla förutan vind?, Fedja en Kärleksvals komen uit de Noord Europese keuken en zijn melodieënen zijn hier niet zo bekend als in Scandinavië. Het laatstgenoemde nummer, Kärleksvals, werd in de jaren veertig gespeeld door Svend Asmussen en Ulrik Neumann in Alice Babs groep The Swe-Danes.

The Beau Hunks Saxophone Quartet ( foto: José van der Kieft)

Verwacht geen swingende jazz - daar leent de samenstelling van het kwartet en het repertoire zich niet voor - je zou het het best kunnen typeren als salonmuziek, vaudeville of novelty music, een muziekstijl die je niet meer zo vaak hoort. De vier saxofonisten laten horen dat ze precies weten hoe dit soort muziek harmonisch moet klinken en dat ze de oorsprong van deze muziek, die geworteld is in het begin van de Twintigste eeuw, met vertegenwoordigers als Rudy Wiedoeft en de Six Brown Brothers, kennen. Als je van mooie saxofoonmuziek houdt en / of een fan bent van het Beau Hunks repertoire, dan zul je deze plaat te pakken moeten zien te krijgen. De plaat is binnenkort te koop via de Basta pagina.

Hans Koert

keepswinging@live.nl

Onlangs betrapte ik me er op toen ik één van die oude filmpjes van de Dikke en de Dunne of te hoewel Stan Laurel en Olivier Hardy ( waarom wordt Stan altijd eerst genoemd, alsof bijnaam en omvang altijd verkeerdom aangeduid zijn?)bekeek, dat ik bij het horen van de achtergrondmuziek meteen dacht aan .......... de Beau Hunks. Een mooier compliment kunnen deze heren van dit retro-orkest eigenlijk niet krijgen. Ooit begonnen als onderdeel van de viering van Olivier Hardy's 100ste geboortedag groeiden ze uit tot een retro-orkest dat m.n. de saxofoon als uitgangspunt nam in haar zoektocht naar vergeten componisten, musici en nummers. Het is een tijdje stil geweest rond de Beau Hunks, maar nu is er weer een nieuwe prachtige plaat, die naadloos aansluit bij de vorige: Styles and Chuckles. Zin in meer van dit soort bijdragen? Mis ze niet. Vraag de Keep Swinging nieuwsbrief.

Retrospect
Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions